عامل مرگ کوه‌نوردی

آن دسته از مردم که هیچ‌گاه تا نهایت توان بدنیشان تلاش نمی‌کنند، می‌میرند بدون آنکه از حدنهایی توانشان با خبر شوند.
مردان و زنانی که به قدرت مبارزه واقعی واقف نیستند می‌میرند بدون آنکه بدانند خداوند چه توان و نیرویی در وجودشان نهاده.
پس چه تفاوتی دارد اگر زندگی اندکی طولانی‌تر باشد!؟
کندی رئیس جمهور فقید آمریکا می‌گوید: ما باید کارها را انجام دهیم، نه بخاطر راحتی هدف بلکه بدلیل سختی در انجام کار.
برای سال‌ها گذر از مرزهای کوه‌نوردی چندان دشوار نبود. کوه‌نوردان مسیرهای عادی را پیدا می‌کردند، منتظر شرایط مناسب آب و هوا می‌ماندند، با کمک راهنما، باربر و اکسیژن مصنوعی تلاششان را انجام می‌دادند. برای نخستین صعودها تنها مسیرهای دارای راه‌پیمایی در مکانهای زیبا و همراه با ارتفاع کم در نظر گرفته می شدند و صعودی کوتاه در فصلی گرم و خوش آب و هوا مد نظر بود.
برای مخفی کردن ترس‌ها و کم توانی شرح صعودشان را مخفی می‌کردند و با شکسته نفسی کارشان را راحت جلوه می‌دادند. عکس های خوش نقش، گزارش‌های شاعرانه، بکار بردن اسامی نامتعارف برای قلل و یک‌دیگر را بزرگ جلوه می‌دادند. اما حقیقت تغییر کرده، همانند فصل‌ها که متغیرند و یال‌های کوه‌ها که صعودشان با هم تفاوت دارد. هر چه تلاش‌های فنی در ارتفاعات بالاتر انجام می‌گرفت، طبیعتا تلفات نیز افزایش می‌یافت و شرح صعودها نیز متفاوت می‌شدند. رقابت برای بهتر بودن و دیگران را کوچک کردن نیز افزایش می‌یافت.
و این همان چیزی است که امروز عده‌ای آنرا عامل مرگ کوه‌نوردی می‌دانند.