اثر ورزش بر هورمون‌ها

هم ورزش هوازی و هم تمرین قدرتی آنقدر مزایا دارند که برای همه‌ی ما لازم باشند، اما واکنش هورمونی نسبت به ورزش هوازی با واکنش هورمونی نسبت به تمرین قدرتی متفاوت است. مثلا انجام طولانی مدت ورزش هوازی با شدت متوسط، تاثیر کاتابولیک دارد، در حالیکه تمرین قدرتی دارای اثر آنابولیک است. در واقع، تاثیرات هر کدام از این دو نوع ورزش، دقیقا برعکس هم هستند. ورزش هوازی طولانی مدت، پیام ِ تجزیه‌ی ذخایر پروتئین بدن را می‌فرستد در حالیکه تمرین قدرتی، شرایط هورمونی فراهم می‌کند که به نفع سنتز پروتئین‌های جدید در عضله است.
میزان سنتز یا تجزیه‌ی پروتئین در واکنش به تمرین هوازی را می‌توان با تغذیه اصلاح کرد. مثلا شما می‌توانید با مصرف کالری کافی و مقدار مناسبی از پروتئین و کربوهیدرات، از تاثیر کاتابولیک ِ تمرین هوازی کم کنید. همچنین می‌توانید تاثیر آنابولیک تمرین قدرتی را با همین شیوه افزایش دهید. برخی مطالعات نشان داده‌اند حتی زمان مصرف پروتئیننیز در این مسئله نقش دارد، هر چند این بحث همچنان مورد مشاجره است.
سایر هورمون‌ها نیز تحت تاثیر نوع ورزش و تمرینی هستند که انجام می‌دهید. مثلا هورمون‌هایی که قند خون و خلق و خو را تنظیم می‌کنند و حتی هورمون‌های جنسی مانند استروژن و پروژستورن وتستوسترون، می‌توانند با تمرین، افزایش یا کاهش پیدا کنند. تمرین کردن، استرسی کوتاه مدت بر بدن وارد می‌کند که می‌توانند برنگیزاننده‌ی تغییرات هورمونی جهت کمک به حفظ همئوستازی باشند.
نمونه‌ای از هورمون‌هایی که بر کنترل قند خون و خلق و خو اثر می‌گذارند، کورتیزول یا همان هورمون معروف استرس است. غدد آدرنال یا فوق کلیوی شما، برای پشتیبانی انرژی سوخت و ساز حین ورزش‌های طولانی مدت، کورتیزول اضافی ترشح می‌کنند. ورزش‌های طولانی مدتی مانند مسافت‌های طولانی دویدن و تمرینات پُرشدت، سبب ترشح مقدار بیشتری هورمون کورتیزول نسبت به تمرین هوازی با شدت متوسط می‌شوند. در واقع برخی از انواع ورزش‌های کم شدت و ریلکسیشنال می‌توانند کورتیزول را پایین بیاورند زیرا به کاهش استرس کمک می‌کنن.