به گزارش خبرنگار بام نیوز، اين عكس‌ها كه تعدادشان ۱۳۰ قطعه است، برگزيده‌اي از ششصد عكسي است كه عدل از مناطق بلوچستان، گلپايگان، فارس، اطراف نيشابور، زنجان، كردستان و نواحي مرزي ايران و شوروي سابق عكاسي كرده است.
اين عكس‌ها علاوه بر زيبايي، نوستالژيك نيز هستند، زيرا تك تك آنها از ايراني سخن مي‌گويند كه ديگر وجود ندارد.
عدل در يادداشتي درباره‌ي تجربه‌هاي عكاسي‌اش در ايران طي اين سال‌ها، مي‌گويد: «وقتي كه چهل سال پيش به‌ايران بازگشتم، نمي‌دانستم كه چه آينده‌اي در انتظارم است. عكاسي مد را در پاريس رها كرده و براي ماجراجويي به‌ايران آمده بودم.
در همان آغاز، وقتي براي تهيه‌ي عكس به‌اين سو و آن سوي ايران رفتم، متوجه شدم كه انتخاب‌ام اشتباه نبوده و در جايي فرود آمده بودم كه مي‌بايد.»
در ادامه‌ي اين يادداشت آمده است:« از همان اول كار، نمي‌دانم اسم‌اش را چه بگذارم، قسمت و يا بركت، هرچه كه بود، موقعيتي پيدا كردم كه همه‌ي راه‌ها برايم باز شد. من هم از اين موقعيت استفاده كردم و ايران را عكاسي كردم.
درست است كه طبيعت ايران، كه طبيعتي عرفاني است، من را تسخير كرده بود، ولي مردم ايران چهل سال پيش چيز ديگري بودند. در نتيجه در من، گرايشي به‌طرف عكاسي از ايرانيان پيدا شد. عنصر ايراني در محيط خودش. نامي فرنگي هم برايش پيدا كردم: socioarchitecture.
گردن كلفت‌ترين آن پروژه‌ها نيز همان بازارهاي ايراني و مراسم مذهبي ايران بود. چند روز پيش كه براي تهيه‌ي شمع‌هاي همين نمايشگاه به‌بازار رفته بودم، ديدم كه هنوز هم به‌اين محل كشش دارم. از سر بازارچه‌ي حضرتي كه اولين دروازه‌ي تهران است تا بازار نوروزخان راه رفتم و متوجه شدم كه چه سوژه‌ها و موضوعات بكري در بازار هست كه من داشتم دوباره كشف مي‌كردم.
يك موضوع توپ هم پيدا كردم و آن را عكاسي كردم كه موضوع يكي از نمايشگاه‌هاي سال آينده‌ي من شد. »
به گزارش بام نیوز، عدل در ادامه درباره‌ي اين نمايشگاه مي‌گويد:«حال مي‌پرسيد كه اين حرف‌ها چه ربطي به‌اين نمايشگاه كه عكس‌هاي از طبيعت است دارد؟
حتماً، شناخت خوبي از من داريد و مي‌دانيد كه من وسواس زيادي روي نور و كيفيت آن دارم. به‌همين دليل كسي تا كنون عكسي از من نديده است كه صرفاً طبيعت باشد. چرا؟ به‌دليل آن كه وقتي من با منظره‌اي مواجه مي‌شوم كه بسيار زيبا است، مطمئن نيستم كه در بهترين شرايط نوري هستم. براي اين كار بايد از همه چيز بگذرم و بنشينم كنار آن طبيعت و به‌مدت ۲۴ ساعت آن را عكاسي كنم كه از ميان آن همه عكس يكي را انتخاب كنم. حالا اين در شرايطي است كه عكاسي با فيلم باشد.
در شرايط كنوني كه دوربين‌هاي ديجيتالي به‌ميدان آمده‌اند، وسعت كار بسيار بيشتر شده است و مي‌توان با بازي‌هايي كه دوربين در اختيار عكاس گذاشته است، كيفيت‌هاي بي‌نظيري را به‌دست آورد. در اين صورت، اگر اين طور حساب كنيم كه هر ساعت دست به‌يك سري عكاسي بزنم، تعداد عكس‌ها، شايد به‌صدها عكس برسد.
و اين براي من مقدور نيست كه يك روز را سر اين كار بگذارم. پس چه بايد كرد؟ اگر خوب به‌عكس‌هاي اين نمايشگاه توجه كنيد، باز، عنصر انساني در اين عكس‌ها در درجه‌ي اول اهميت قرار دارند. «ايراني در محيط خودش.
اگر در بعضي از عكس‌ها آدمي نمي‌بينيد، ولي اثر انگشت او را مي‌بينيد. حتي اگر گوسفنداني هستند كه چوپاني بالاي سر آنها نيست، ولي سايه‌ي آدم بالاي سرشان هست. در اين برحه از زمان، ديگر موضوع عكاسي از طبيت نيست و دوباره برمي‌گردم به‌همان موضوع« snap shot» . همان سبك عكس‌برداري كه مورد علاقه‌ي من است؛ در گير شدن با موضوع. هيچ فرقي برايم نمي‌كند كه از مراسم مذهبي عكاسي كنم، يا از كوچه‌هاي دهات و يا مردي را با قاطر‌اش در كردستان. فقط، در اين نوع عكاسي، قيل و قال كم تر است.»
عدل معتقد است: «ايران چهل سال پيش را نگاه كنيد و ببينيد كه چه چيز را از دست داده‌ايد. امروزدر بازار تهران، ترافيك گاري دستي و آدم‌ها مجال نمي‌دهد كه نفس بكشي. سابقا مي‌گفتند كه هواي داخل بازار، نه گرم است و نه سرد. ملايم است تا خريدار و فروشنده بتوانند به‌راحتي و در كمال آسايش معامله كنند. اين داستان، مال چهل سال پيش بود كه من تازه به‌ايران آمده بودم و فضاها برايم عرفاني بودند. امروز همان مردمان دهات، موتور سوارند و مثل آپاچي‌ها ويراژ مي‌دهند. اين آپاچي‌ها هم، موضوع يكي از نمايشگاه‌هاي آينده‌ي من است.»
به گزارش بام نیوز، كامران عدل نمايشگاه عكس‌هايش را در نگارخانه‌ي شيرين واقع در فرمانيه، بلوار اندرزگو، خيابان سليمي شمالي، باغ خوش نويسان از دوم تا ۴ اسفند ماه ساعت ۱۶ تا ۲۱ برپاست.
